หัวของซอกจินมึนเบลอไปหมดจนแทบประมวลผลอะไรไม่ได้ กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่แผ่นหลังบางเอนราบไปกับฟูกนุ่มบนเตียงสี่เสาหลังใหญ่ในวิหารหินอ่อนแสนสวย ริมฝีปากหยักของคนที่โถมตัวขึ้นมาทาบทับประกบลงมาครั้งแล้วครั้งเล่า ดุนดันขบเม้มหนักๆจนต้องยอมเปิดปากให้ลิ้นร้อนรุกล้ำเข้ามาภายใน เสียงแลกสัมผัสชื้นแฉะดังก้องไปทั่วห้องกว้าง จูบเนิ่นนานช่วงชิงอากาศหายใจของเขาไปจนเหนื่อยหอบ
“..อ๊ะ..” ซอกจินสะดุ้งเมื่อเรียวปากหยักเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นผิวเนื้อนุ่มบริเวณลำคอและลาดไหล่ ฟันคมขบกัดฝากร่องรอยความเป็นเจ้าของเอาไว้ทุกตารางนิ้วที่สัมผัสรุ่มร้อนลากผ่าน กระดุมเสื้อเชิ้ตตัวสวยถูกปลดออกไปทีละเม็ด เปิดทางให้ผิวเนื้อเนียนบนแผ่นอกถูกรุกรานได้มากยิ่งขึ้น สัมผัสแปลกใหม่ที่ไม่เคยได้รับทำให้มือเรียวต้องสอดเข้าไปขยุ้มเรือนผมสีซีดจางเอาไว้เป็นที่ระบาย กัดปากจนบวมช้ำเพื่อไม่ให้ซุ่มเสียงน่าอายหลุดลอดออกไป
“ร้องออกมาดังๆสิ ข้าชอบเสียงของเจ้านะรู้ไหม” เลื่อนมือไปคลึงกลับปากสีสดเบาๆให้คลายออกจากกัน ก่อนจะแทรกนิ้วเข้าไปในโพรงปากอุ่น บังคับให้อ้าออกส่งเสียงร้องยามเมื่อเรียวลิ้นกำลังหยอกล้อกับยอดอกสีชมพูสดผ่านเนื้อผ้าบางเบาของเชิ้ตสีขาวคล้ายกับจะกลั่นแกล้ง
เสียงหวานหลุดครางออกมาเป็นระยะอย่างไม่อาจกลั้น เล่นกับส่วนอ่อนไหวบนแผ่นอกขาวผ่องจนพอใจแล้ว ใบหน้าคมก็เคลื่อนสัมผัสลงมาที่หน้าท้องแบนราบ หยุดจุมพิตตรงผิวเนื้อเนียนใกล้หัวเข็มขัดสิเงินพอให้ใจสั่น ส่วนที่ขยายขึ้นมาภายใต้กางเกงสแลคสีเข้มตามแรงขับของธรรมชาติทำให้คนด้านบนยกยิ้มด้วยความพึงพอใจ ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือปีศาจก็ไม่อาจต้านทานแรงปลุกเร้าและความต้องการตามสัญชาติญาณดิบได้เช่นเดียวกัน
เข็มขัดหนังและอาภรณ์ส่วนล่างถูกปลดออก เรือนร่างเปลือยเปล่าที่ถูกจ้องมองด้วยสายตาร้อนแรงทำให้ซอกจินรู้สึกกระดากอายขึ้นมา เรียวขาสีน้ำนมพยายามจะหุบเข้าหากันปกปิดส่วนอ่อนไหวแสนซื่อตรงที่ขยายตัวตามอารมณ์วาบหวาม แต่คนเจ้าเล่ห์ก็รู้ทัน ร่างสูงแทรกตัวเข้ามาอยู่ตรงกลาง จับขายาวแยกออกกว้างอย่างเอาแต่ใจ
“...อย่า...” ซอกจินเอ่ยห้ามไม่ให้มองพลางเลื่อนมือทั้งสองข้างมาปิดบังส่วนน่าอายเอาไว้ ปีศาจหนุ่มไม่ได้สนใจคำร้องขอนั้น เขายกมือเรียวขึ้นมาจรดริมฝีปากลงไป ก่อนจะโน้มหน้าลงไปประทับจูบที่โคนขาด้านใน
เสียงห้ามปรามดังปนกับเสียงครางกระเส่าเมื่อลิ้นร้อนแตะลงบนปากทางสีสวย เจ้าของนัยน์ตาสีเลือดแทรกปลายลิ้นเข้าไปในช่องทางอ่อนนุ่มที่ไม่เคยมีใครได้ล่วงล้ำ ซอกจินผวาฝังเล็บลงกับลาดไหล่หนาจนเป็นรอย ปลายเท้าจิกเกร็งลงกับลานเตียงกว้าง ความเจนจัดของอีกฝ่ายกำลังหลอมละลายให้เขาอ่อนปวกเปียกเหมือนกับขี้ผึ้งลนไฟ
จากลิ้นร้อนเปลี่ยนเป็นนิ้ว และจากนิ้วเรียวก็เปลี่ยนเป็นอะไรที่มีขนาดใหญ่กว่านั้น คนที่ถูกร่างสูงโปร่งฝังกายเข้ามากรีดร้องจนแทบขาดใจ สัมผัสได้ถึงความคับเครียดแน่นตึงที่กำลังขยายตัวอยู่ภายในร่างกาย มันไม่ได้สุขสมรัญจวนใจอย่างในฝัน เพราะความเป็นจริงมันเจ็บแสบจนไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดใดๆได้ น้ำตาใสๆไหลรินอาบข้างแก้ม โชคดีที่ปีศาจหนุ่มไม่ได้ใจร้ายเพิกเฉยต่อหยาดน้ำแห่งความเจ็บปวดนั้น ร่างสูงแช่กายค้างไว้สักพัก โน้มหน้าลงไปจูบซับน้ำตาบนแก้มเนียนและปลายหางตาให้ ก่อนจะกระซิบคำปลอบประโลมแสนหวานที่ข้างหู
“ทนหน่อยนะที่รัก อีกเดี๋ยวเจ้าก็จะสุขสมเหมือนอยู่บนสวรรค์เลยล่ะ” คนด้านบนแสยะยิ้ม สวรรค์ที่ว่าคงเป็นสวรรค์ขุมที่ลึกที่สุดเกินจะจินตนาการ เพราะการขายวิญญาณให้กับปีศาจก็ไม่ต่างจากการยินยอมให้ขาข้างหนึ่งก้าวไปอยู่ในนรก ...ช่วยไม่ได้ ก็ความปรารถนาของมนุษย์มันยิ่งใหญ่ ถึงขั้นยอมให้ตัวเองตกลงไปในนรกอเวจีโดยไม่เกรงกลัวเลยนี่นา..
“..อื๊ออ.. เบา.. เบาหน่อย...” ซอกจินยกมือขึ้นวางบนหน้าท้องที่ขึ้นรอยกล้ามเนื้อจางๆอย่างสวยงาม ต้านแรงเสือกไสจากเอวสอบเอาไว้ ไม่ปล่อยให้เขาพักหายใจหายคอได้นาน ปิศาจหนุ่มก็กระแทกกระทั้นกายเข้ามาอย่างย่ามใจ สอดใส่ความรุ่มร้อนเข้ามาลึกจนจุกเสียดไปหมด
“ขอร้องข้าสิ” คนใจร้ายยกยิ้มพอใจกับปฏิกิริยาจากมนุษย์แสนบอบบาง คนอ่อนแอก็ย่อมต้องเป็นเหยื่อของผู้ที่แข็งแรงกว่าอยู่วันยันค่ำ เขาจึงมีความสุขอย่างอธิบายไม่ถูกที่ได้ทำให้อีกคนร้องขออย่างหมดทางสู้
“...คุณ.. เบาๆ หน่อย ..อ๊ะ..”
“เรียกข้าว่า ‘วี’ ”
“...วี.. อื๊อ ...วี ได้โปรด...” ซอกจินทั้งครวญครางทั้งสะอึกสะอื้นจนตัวโยน หวังให้ได้รับความเห็นใจ แต่คนที่บังคับให้เขาขอร้องกลับยิ่งสวนกายแรงขึ้นจนเตียงหลังใหญ่โยกคลอน วีแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างกระหาย ..มนุษย์ตรงหน้าเขาร้องไห้แล้วสวยงามขนาดนี้จะให้ออมแรงได้ยังไงกัน
วีพลิกคนใต้ร่างให้อยู่ในท่าหมอบคลาน จับแขนเพรียวทั้งสองข้างให้ตั้งฉากค้ำยันฟูกนุ่มเอาไว้ เขาแทรกกายเข้าไปในช่องทางอุ่นร้อนอีกครั้ง ขยับไหวหนักหน่วงอย่างเอาแต่ใจจนใกล้จะถึงจุดสูงสุดของความปรารถนา
“...อ๊า...” กรีดร้องจนสุดเสียงเมื่อความต้องการของคนด้านหลังปลดปล่อยเข้ามาในร่างกายเยอะเสียจนไหลลงตามซอกขา เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ปีศาจหนุ่มโน้มตัวลงมาจรดริมฝีปากลงบนไหล่มนด้านซ้าย รสจูบครานี้แสบร้อนเหมือนผิวเนื้อบริเวณที่โดนสัมผัสกำลังถูกแผดเผาด้วยเปลวไฟ เจ้าของนัยน์ตาสีโกเมนผละออกมามองสัญลักษณ์ที่ตนฝากไว้บนเรือนร่างงดงามด้วยความพึงพอใจ ..เพียงเท่านี้ทั้งร่างกายและวิญญาณของมนุษย์รูปงามนี้ก็เป็นของเขาโดยไร้ข้อกังขา..
“....พันธะสัญญาระหว่างเราเสร็จสมบูรณ์แล้ว...”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น