“ไม่เอานะจองกุก” จับมือคนอายุน้อยกว่าเอาไว้ไม่ให้ปลดเปลื้องอาภรณ์ตัวบางชิ้นสุดท้ายออกไป พร้อมทั้งส่งสายตาเว้าวอนมาให้อย่างน่าสงสาร แต่ถึงอย่างนั้นคนมองกลับยกยิ้มด้วยคิดว่ามันช่างน่ารักน่าแกล้งเสียมากกว่า เสียงทุ้มหัวเราะเบาๆในลำคออีกครั้ง เขาแกล้งรั้งชั้นในสีขาวลงมาทีละนิดๆจนส่วนอ่อนไหวสีสวยที่เริ่มจะขยายขนาดขึ้นเพราะแรงอารมณ์ปรากฏสู่สายตา
“ตรงนี้มันไม่เห็นปฏิเสธเหมือนที่ปากว่าเลยนี่?” แตะนิ้วลงไปบนส่วนปลายเบาๆอย่างหยอกเย้าจนอีกฝ่ายที่ไม่ทันได้ตั้งตัวกระตุกเกร็งตอบสนองขึ้นมาโดยอัตโนมัติ ใบหน้าหวานแดงซ่าน ทั้งโกรธทั้งเขินอายแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากดันไหล่กว้างเอาไว้ไม่ให้ขยับตัวลงไปใกล้แกนกลางลำตัวของตน
“..อย่า.. ฉันขอร้อง..” พร่ำบอกคำอ้อนวอนอย่างน่าสงสารอีกหน แต่มีหรือที่คนเอาแต่ใจด้านบนจะใส่ใจทำตาม นาทีนี้ จอน จองกุก ไม่จำเป็นต้องรับฟังคำห้ามปรามใดๆทั้งสิ้น
“ไม่ต้องขอหรอก ..เดี๋ยวได้ร้องแน่ๆ” พูดจบแล้วก็ก้มลงไปครอบครองส่วนอ่อนไหวนั้นด้วยริมฝีปาก เรียวลิ้นลากสัมผัสชื้นแฉะไปทั่วก่อนที่จะดูดเม้มแรงๆแล้วกลืนกินแท่งเนื้อสีชมพูสดเหมือนขนมหวานเข้าไปในโพรงปากอุ่นร้อน มือเรียวเอื้อมมาสอดเข้าไปใต้ไรผมสีเข้มของเด็กหนุ่ม ออกแรงขยุ้มเพื่อระบายความเสียวซ่านและร้องครางออกมาอย่างห้ามไม่ได้ อยากจะปฏิเสธแทบตายแต่ร่างกายแสนซื่อตรงต่อความรู้สึกก็กลับตอบสนองร่างสูงไปอย่างไม่อาจต้านทาน
“อื้อ.. จองกุก ..พอแล้ว อ๊า...” โพรงปากอุ่นชื้นดูดดุนเนื้อนวลด้วยความย่ามใจพร้อมทั้งสอดนิ้วเข้าไปหมุนวนอยู่ในช่องทางอ่อนนุ่ม ค่อยๆเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆจนครบทั้งสามนิ้ว เขาดึงมันเข้าออกถี่ๆอยู่สักพักไม่นานอาจารย์คนสวยก็เกร็งตัวปล่อยความต้องการสีขาวออกมาในปากของเขาจนหมดสิ้น
จองกุกละออกมาแล้วยืดตัวแทรกตรงกลางหว่างขาสีน้ำนมขึ้นไปประกบปากแลกสัมผัสหวานติดลิ้นกับร่างบอบบางอยู่เนิ่นนาน ส่งน้ำรักรสฝาดให้อีกคนได้ลิ้มลอง จากนั้นเขาก็หันกลับมาจัดการกับตัวเองต่อ มือหนาปลดเข็มขัดนิสิตและรูดซิบกางเกงยีนส์ผิดระเบียบสีดำสนิทลง ความรุ่มร้อนขนาดใหญ่ภายใต้บ็อกเซอร์สีเข้มนั้นทำให้ซอกจินขยับตัวถอยออกไปพร้อมทั้งส่ายหน้ารัว
“...อย่า..” แขนแกร่งดึงข้อเท้าเรียวให้ร่างโปร่งขยับเข้ามาใกล้ชิด เขาดึงสะโพกมนให้ห่างออกมาจากปลายโต๊ะอีกนิดเพื่อที่ตัวเองซึ่งยืนอยู่จะได้แทรกกายเข้าไปง่ายขึ้น เด็กหนุ่มร่นปราการชิ้นสุดท้ายของตัวเองลงพลางขยับรูดแกนกลางลำตัวเป็นการเตรียมพร้อมก่อนสอดใส่อีกสองสามครั้ง ทว่ายังไม่ทันได้รุกล้ำเข้าไปในร่างกายสวย เสียงเคาะประตูจากหน้าห้องแลปก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะเสียก่อน
ก๊อกๆๆ
“อาจารย์ซอกจินยังอยู่หรือเปล่าครับ?” ซอกจินสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจทันทีที่ได้ยินเสียงบุคคลที่สาม เขาได้แต่มองไปที่ประตูอย่างเลิกลั่ก เสียงนั้นเป็นเสียงที่เขาจำได้ดีว่าเป็นของนิสิตชายคนเมื่อวานที่มาช่วยเก็บของ ..จอน วอนอู
“แหม.. มีคนมาหาถึงที่เลยนะ” จองกุกเหยียดยิ้มร้ายขณะกระซิบข้างใบหูเล็ก เขาตัดสินใจเงียบไปพักหนึ่งเพื่อรอฟังว่าคนข้างนอกจะพูดอะไรต่อ
“อาจารย์? กลับแล้วเหรอครับ” เสียงเรียกยังคงดังอยู่ไม่ขาด ไม่แปลกที่คนภายนอกจะสงสัยว่าข้างในมีคนอยู่หรือไม่เนื่องจากไฟในห้องยังคงเปิดอยู่หากแต่ประตูกลับถูกล็อค
“บอกเขาไปสิครับ ว่าอาจารย์อยู่ แต่ไม่ว่าง” ก้มลงกระซิบชิดริมฝีปากอิ่มพร้อมกับแนบจูบร้อนๆอีกคราอย่างยั่วเย้า ครั้นพอเห็นคนใต้ร่างยังเอาแต่เงียบ เขาจึงแทรกส่วนปลายแกนกายเข้าไปช้าๆเป็นเชิงเร่งเร้า
“..อาจารย์..เก็บของอยู่น่ะ อื๊อ!..” เปิดปากพูดอย่างยากลำบากเพราะร่างสูงเริ่มขยับกายเบาๆราวกับจะกลั่นแกล้ง เหมือนสนุกเสียเต็มประดาที่ได้เห็นเขาทรมานกับการพยายามกลั้นไม่ให้เสียงน่าอายเล็ดลอดออกไป บางครั้งอีกฝ่ายก็แกล้งฝังกายเขามาแรงๆจนต้องยกมือฟาดไปที่ต้นแขนกำยำนั้นไม่เบานัก ด้วยกลัวว่าคนข้างนอกจะรู้ว่าพวกเขากำลังทำอะไรกันอยู่
“งั้นให้ผมเข้าไปช่วยนะครับ จะได้เสร็จเร็วขึ้น”
“..มะ..ไม่ต้อง!..” เผลอขึ้นเสียงอย่างตกใจเมื่อได้ยินแบบนั้น ถ้าเป็นวันอื่นได้นิสิตสักคนมาช่วยงานก็คงจะดี แต่ตอนนี้เขาของแค่ให้ใครคนนั้นช่วยออกไปจากตรงนี้เสียทีคงจะดีที่สุด “..คือ..อาจารย์ทำเองได้ ..มันใกล้จะเสร็จแล้วล่ะ”
“แน่ใจนะครับ?”
“..อะ อืม.. เธอกลับไปเถอะ” ถึงจะสงสัยในน้ำเสียงแปลกๆของคนอายุมากกว่าตลอดเวลาที่พูดคุยกัน แต่วอนอูก็ยังคงพยักหน้ารับในการปฏิเสธความช่วยเหลือนั้นและไม่นานยอมก็เดินจากไปโดยดี เมื่อเห็นว่าเงาที่หน้าประตูห้องเคลื่อนตัวไปแล้วซอกจินก็โล่งใจไปเปราะหนึ่ง แต่ความกังวลที่มีก็ยังไม่หายไปทั้งหมด เพราะเขารู้ดีว่ายังต้องรับมือกับเด็กหนุ่มที่ทาบทับอยู่บนตัวคนนี้ต่อ ยิ่งวอนอูมาหาถึงที่แบบนี้แล้ว จองกุกคงจะยิ่งโกรธเขามากแน่ๆ
“ร่ำลากันเสร็จสักที คราวนี้ก็มาต่อเรื่องของเราได้แล้วครับอาจารย์” ว่ายิ้มๆแต่ซอกจินก็สังเกตได้ว่าดวงตาคมคู่นั้นไม่ได้ยิ้มตามไปด้วย สะโพกสอบที่เคยกดสวนเข้ามาช้าๆแต่ว่าหนักหน่วงเหมือนเป็นการหยอกเย้าเปลี่ยนมาเป็นขยับไหวทั้งเร็วและแรงอย่างไม่ปรานี ร่างสูงไม่ออมแรงให้เขาอีกต่อไป
“...อื๊ออ จองกุก.. เบาๆ อ๊ะ เบาหน่อย...” มือเรียวดันหน้าท้องที่ขึ้นลอนกล้ามสวยงามออกห่างหวังให้อีกคนลดแรงกระแทกกระทั้นลงบ้าง หากแต่คนด้านบนกลับเมินเฉย นอกจากจะไม่ใส่ใจคำร้องขอนั้นแล้วเด็กหนุ่มยังยกเรียวขาขาวข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่าเพื่อให้ตัวเองได้สอดใส่ความแข็งขืนขนาดใหญ่เข้าไปได้ลึกยิ่งขึ้นอีกด้วย
ซอกจินร้องครางออกมาอย่างสุดจะกลั้นเมื่อร่างสูงกดฝังกายเข้าไปที่จุดกระสันภายในซ้ำๆ ตัวของเขาโยกคลอนไปทั้งร่างตามจังหวะที่อีกคนเป็นฝ่ายชักนำ และในตอนนั้นเองมือเรียวก็ปัดไปโดนหลอดแก้วสีใสที่ยังเก็บไม่เรียบร้อยหลอดหนึ่งบนโต๊ะจนมันร่วงหล่นลงไปกระแทกกับพื้น
เพล้งงง!
หลอดทดลองแตกละเอียดกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยจนไม่สามารถประสานให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ อาจารย์หน้าหวานหลับตากัดริมฝีปากแน่นด้วยความหน่ายระอาและนึกด่าว่าตัวเองอยู่ในใจ ..สุดท้ายเดือนนี้เขาก็ทำมันแตกไปอีกหนึ่งหลอด...
“ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้าอาจารย์โดนเรียกไปพบอีกเดี๋ยวผมจะคุยกับคุณลุงให้เอง” เด็กหนุ่มที่กำลังเสพสมความสุขจากร่างบอบบางว่าอย่างไม่ยี่หระ ..ก็เขาเป็นถึงหลานชายของคณะบดีนี่นา เรื่องแค่นี้จะไปยากเย็นอะไรกัน กะอีแค่หลอดแก้วราคาอันละไม่กี่พันวอนนั่น จะทำแตกอีกสักกี่สิบกี่สักร้อยอันก็ไม่เห็นเป็นอะไร เงินที่ครอบครัวเขาบริจาคเข้าคณะไปแต่ละปีสั่งซื้อของพวกนี้มาทดแทนได้อยู่แล้ว
แต่ทว่านั่นไม่ใช่กับคิม ซอกจิน.. ลำพังเขาเองก็เป็นแค่อาจารย์ที่เพิ่งมีประสบการณ์การสอนไม่มาก ไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไรนัก แค่ทำของส่วนรวมเสียหายก็รู้สึกผิดมากมายอยู่แล้ว นี่เขายังปล่อยให้เรื่องน่าละอายแบบนี้เกิดขึ้นในสถานที่ที่ไม่สมควรซ้ำๆอีก ..เขาไม่รู้แล้วว่าศักดิ์ศรีของตัวเองยังจะคงเหลืออยู่ไหม ไม่รู้ว่าเอาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้วจริงๆ
“..อา... “ เสียงทุ้มครางออกมาด้วยความพึงพอใจที่ร่างกายเย้ายวนกอดรัดเขาไว้แน่นเหมือนทุกทีที่ผ่านมา ไม่ว่าจะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันสักกี่ครั้ง ซอกจินก็ยังทำให้เขาสุขสมจนแทบคลั่งอยู่เสมอ จองกุกออกแรงกดสวนสะโพกสอบให้เร็วยิ่งขึ้น กระแทกกระทั้นกายหนักหน่วงจนในที่สุดความปรารถนาทั้งหมดก็แตกซ่านภายในช่องทางอุ่นร้อนสีชมพูหวาน
“...ไม่เอาแล้วนะจองกุก ..ขอร้อง..” น้ำตาใสๆเอ่อคลอรอบดวงตาสวย มือเรียวยกขึ้นมาค้ำยันแผงอกกว้างไว้อย่างขอความเห็นใจ แต่กระนั้นคนใจร้ายก็ยังไม่ยอมหยุด ร่างสูงพลิกตัวเขาให้หันหลังหมอบราบลงไปกับโต๊ะตัวยาว ความคับเครียดที่ยังไม่ลดขนาดลงไปสอดแทรกเขามาในกายอีกครั้ง แรงขยับไหวยังคงรวดเร็วและหนักหน่วงเช่นคราวก่อนหน้า มือหนาเอื้อมมาจับปลายคางมนให้หันกลับไปรับจูบดูดดื่มที่กดแนบลงมาด้วยแรงปรารถนาปะปนกับแรงโทสะ
continue reading >> Reagenglas
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น